De laatste Amerikaanse soldaat heeft de luchthaven van Kabul verlaten!

Maar de verkeerde conclusies worden getrokken uit de verpletterende nederlaag van het Westen in Afghanistan.

Tariq Ali over het debacle van het westerse imperialisme in Afghanistan

De val van Kabul is een grote politieke en ideologische nederlaag voor het Amerikaanse rijk. De overvolle helikopters die medewerkers van de Amerikaanse ambassade naar het vliegveld in Kabul vlogen, deden treffend denken aan de taferelen in Saigon - tegenwoordig Ho Chi Minh City - in april 1975. De Taliban-troepen bestormden het land met verbazingwekkende snelheid, haar strategisch inzicht was opmerkelijk. Het offensief van een week eindigde met de triomfantelijke intocht in Kabul (lees hier het marx21-artikel: "Return of the Taliban: The End of the Occupation").

Afghanistan: De ineenstorting van het leger

Het 300.000 man sterke Afghaanse leger stortte in. Velen weigerden te vechten. In feite liepen duizenden van hen over naar de Taliban, die onmiddellijk de onvoorwaardelijke overgave van de marionettenregering eisten. President Ashraf Ghani, een favoriet van de Amerikaanse media, ontvluchtte het land en zocht zijn toevlucht in Oman. De vlag van het nieuw leven ingeblazen emiraat wappert nu boven het presidentiële paleis. In sommige opzichten is de meest voor de hand liggende analogie echter niet Saigon, maar Soedan in de 19e eeuw, toen de troepen van de Mahdi Khartoum binnenvielen en generaal Gordon martelden. William Morris begroette de overwinning van de Mahdi als een tegenslag voor het Britse rijk. Maar terwijl de Soedanese opstandelingen een heel garnizoen doodden, veranderden de meesters in Kabul zonder veel bloedvergieten. De Taliban probeerden niet eens de Amerikaanse ambassade in te nemen, laat staan ​​Amerikaans personeel aan te vallen.

De nederlaag: 20 jaar »oorlog tegen het terrorisme«

De twintigste verjaardag van de "oorlog tegen het terrorisme" eindigt met een voorspelbare en voorspelde nederlaag voor de VS, de NAVO en anderen die op de kar sprongen. Wat men ook mag denken van het beleid van de Taliban - ik ben al vele jaren een van hun harde critici - hun succes kan niet worden ontkend. Toen de Verenigde Staten het ene Arabische land na het andere neerlegden, ontstond er geen weerstand om de bezetters uit te dagen. De nederlaag nu zou wel eens een keerpunt kunnen zijn. Dat is de reden waarom de Europese politici van binnen huilen. Ze hadden onvoorwaardelijk hun rug naar de VS in Afghanistan, en ook zij hebben nu vernedering ondergaan - niemand meer dan Groot-Brittannië.

Waarom de nederlaag diep gaat?

Biden had geen keus. De Verenigde Staten kondigden aan dat ze zich in september 2021 uit Afghanistan zouden terugtrekken zonder een van hun "bevrijdings"-doelen te hebben bereikt: vrijheid en democratie, gelijke rechten voor vrouwen en de vernietiging van de Taliban. Zelfs als ze niet militair werden verslagen, laten de tranen die verbitterde liberalen vergieten zien hoe diep de nederlaag gaat. De meesten van hen - Frederick Kagan in de New York Times Gideon Rachman in de Financial Times - vinden dat de terugtrekking had moeten worden uitgesteld om de Taliban in toom te houden. Maar Biden implementeerde alleen het door Trump geïnitieerde en door het Pentagon gesteunde vredesproces, in het kader waarvan in februari 2020 een akkoord werd bereikt in aanwezigheid van de VS, de Taliban, India, China en Pakistan. Het Amerikaanse veiligheidsinstituut wist dat de invasie was mislukt: hoe lang het Amerikaanse leger ook bleef, de Taliban konden niet worden onderworpen.

De ramp in Afghanistan

De bewering dat de haastige terugtocht van Biden de jagers op de een of andere manier heeft versterkt, is onzin. Feit is dat de VS de afgelopen twintig jaar niets hebben gebouwd dat hun missie waard was. De fel verlichte groene zone was altijd omgeven door een donkere zone waar de eerste niet doorheen kon.

Een enorme sloppenwijk werd gebouwd aan de rand van Kabul

In een van de armste landen ter wereld werden jaarlijks miljarden uitgegeven aan airconditioning van de kazerne waar Amerikaanse soldaten en officieren waren gehuisvest, en werden regelmatig voedsel en kleding ingevlogen vanuit militaire bases in Qatar, Saoedi-Arabië en Koeweit. Het was dan ook niet verwonderlijk dat er een enorme sloppenwijk ontstond aan de rand van Kabul, waar de armen verzamelden om restjes in de vuilnisbakken te zoeken. De lage lonen die aan de Afghaanse veiligheidstroepen werden betaald, motiveerden hen niet om tegen hun landgenoten te vechten. Het Afghaanse leger, dat in meer dan twee decennia is opgebouwd, werd al vroeg geïnfiltreerd door aanhangers van de Taliban die gratis werden getraind in het gebruik van moderne militaire uitrusting en die als spionnen van het Afghaanse verzet dienden.

De realiteit van "humanitaire interventie"

Dat was de trieste realiteit van 'humanitaire interventie'. Maar krediet waar krediet verschuldigd is: het land heeft de export enorm zien toenemen. Tijdens het bewind van de Taliban [1996-2001] werd de opiumproductie nauwlettend gevolgd. Het is dramatisch gestegen sinds de Amerikaanse invasie en is nu goed voor 90 procent van de wereldwijde heroïnemarkt - wat de vraag oproept of dit langdurige conflict niet, althans gedeeltelijk, moet worden gezien als een nieuwe opiumoorlog. Er werden biljoenen triljoenen winst gemaakt en verdeeld tussen de Afghaanse sectoren die de bezetting dienden. Westerse officieren die de handel moesten vergemakkelijken, werden rijkelijk beloond. Elke tiende jonge Afghaan is tegenwoordig verslaafd aan opium en cijfers over NAVO-troepen zijn niet beschikbaar.

Er is niet veel veranderd in de status van vrouwen

Er is niet veel veranderd in de status van vrouwen. Buiten de Groene Zone, bevolkt door niet-gouvernementele organisaties, is er weinig sociale vooruitgang geboekt. Een van 's lands leidende feministen in ballingschap merkte ooit op dat Afghaanse vrouwen drie vijanden hadden: de westerse bezetting, de Taliban en de Noordelijke Alliantie. Nu de Verenigde Staten vertrekken, zei ze, zullen ze er twee hebben. (Op het moment van schrijven moet je misschien 'één' schrijven, want toen de Taliban in het noorden marcheerden, werden belangrijke facties van de Noordelijke Alliantie geëlimineerd voordat Kabul werd ingenomen). Ondanks herhaalde navraag van journalisten en activisten zijn er geen betrouwbare cijfers gepubliceerd over de seksindustrie die is ontstaan ​​om de bezettingslegers te bevoorraden. Er zijn geen geloofwaardige statistieken over verkrachting - hoewel Amerikaanse soldaten vaak seksueel geweld gebruikten tegen 'terreurverdachten', Afghaanse burgers verkrachtten en kindermisbruik door geallieerde milities goedkeurden. Tijdens de Joegoslavische burgeroorlog nam de prostitutie toe en werd de regio een centrum van de sekshandel. De betrokkenheid van de VN bij deze winstgevende business is goed gedocumenteerd. In Afghanistan moeten de details nog aan het licht komen.

De »Afghanistan Papers«

Sinds 2001 hebben meer dan 775.000 Amerikaanse soldaten gevochten in Afghanistan. Hiervan werden 2.448 gedood, evenals bijna 4.000 medewerkers van het bedrijf. Volgens het Amerikaanse ministerie van Defensie raakten ongeveer 20.589 soldaten gewond. Het aantal Afghaanse slachtoffers is moeilijk vast te stellen, aangezien "vijandelijke doden", waaronder burgers, niet worden meegeteld. Carl Conetta van het Project on Defence Alternatives schat dat medio januari 2002 ten minste 4.200 tot 4.500 burgers binnen zijn omgekomen als gevolg van de Amerikaanse aanval, zowel direct door de luchtaanvallen als indirect door de humanitaire crisis die daarop volgde. De Associated Press meldde dat in 2021 47.245 burgers door de bezetting waren gedood. Afghaanse burgerrechtenactivisten geven hogere aantallen en beweren dat 100.000 Afghanen (veel van hen niet-strijders) zijn omgekomen en drie keer zoveel zijn gewond geraakt.

Wie was de vijand?

In 2019 publiceerde de Washington Post een intern rapport van 2.000 pagina's in opdracht van de Amerikaanse regering om de fouten van haar langste oorlog, de Afghanistan Papers, te analyseren. Het rapport was gebaseerd op een reeks interviews met Amerikaanse generaals (gepensioneerd en met dienst), politieke adviseurs, diplomaten, ontwikkelingswerkers, enz. Hun gedeelde opvattingen waren verwoestend. Generaal Douglas Lute, de 'Afghaanse oorlogstsaar' onder Bush en Obama, bekende: 'We hadden geen basiskennis van Afghanistan - we wisten niet wat we aan het doen waren. (...) We hadden absoluut geen idee waar we mee bezig waren. (...) Als het Amerikaanse volk de omvang van deze wandaden zou weten." Een andere getuige, Jeffrey Eggers, een gepensioneerd Navy Seal en Witte Huis-medewerker onder Bush en Obama, wees op de enorme verspilling van middelen Hin: Wat hebben we hiervoor gekregen Uitgave van $ 1 biljoen? Was het $ 1 biljoen waard? (...) Na de moord op Osama bin Laden zei ik dat Osama waarschijnlijk in zijn natte graf zou lachen, als je bedenkt hoeveel we aan Afghanistan hebben uitgegeven. "Hij had kunnen toevoegen:" En we hebben toch verloren."

Afghanistan: een spiraal van geweld

Wie was de vijand? De Taliban, Pakistan, allemaal Afghanen? Een oude Amerikaanse soldaat is ervan overtuigd dat minstens een derde van de Afghaanse politieagenten verslaafd was aan drugs en dat een groot deel aanhangers van de Taliban waren. Dit was een groot probleem voor de Amerikaanse soldaten, zoals een groot dier van de Special Forces van 2017 toegaf: "Ze dachten dat ik naar hen toe zou komen met een kaart om hen te laten zien waar de goede en de slechte leven. (...) Er waren verschillende gesprekken nodig voordat ze begrepen dat ik deze informatie niet bij de hand had. In het begin bleven ze maar vragen: 'Maar wie zijn de slechteriken, waar zijn ze?' Donald Rumsfeld zei in 2003 zoiets als dit: "Ik heb geen idee wie de slechteriken in Afghanistan of Irak zijn", schreef hij. "Ik heb alle inlichtingeninformatie van onze mensen gelezen en het klinkt alsof we veel weten, maar als je ernaar kijkt, zie je dat we niets nuttigs hebben. We hebben een betreurenswaardig gebrek aan menselijke verlichting: «Het onvermogen om onderscheid te maken tussen vriend en vijand is een serieus probleem - niet alleen in de zin van Carl Schmitt, maar ook in de praktijk. Als je na een bomaanslag op een drukke markt in een stad geen onderscheid kunt maken tussen bondgenoten en tegenstanders, val je iedereen aan en creëer je daarbij nog meer vijanden.

Corruptie in Afghanistan

Kolonel Christopher Kolenda, adviseur van drie dienende generaals, wees op een ander probleem waarmee de Amerikaanse missie wordt geconfronteerd. Corruptie regeerde vanaf het begin; de regering van Karzai organiseerde zich in een kleptocratie. Dat ondermijnde de strategie van na 2002 om een ​​staat op te bouwen die de bezetting had kunnen overleven. "Kleine corruptie is als huidkanker, er zijn manieren om ermee om te gaan, en het is waarschijnlijk prima. Corruptie in de ministeries, op een hoger niveau, is als darmkanker: het is erger, maar als je het op tijd ontdekt, gaat het waarschijnlijk goed. Kleptocratie daarentegen is als een hersentumor, het is dodelijk. «De staat Pakistan, die kleptocratie op alle niveaus omvat, bestaat al tientallen jaren. In Afghanistan waren de zaken echter niet zo eenvoudig, aangezien de natievormingsinspanningen werden geleid door een bezettingsleger en de centrale regering weinig steun van de bevolking had.

Ontkenning van de werkelijkheid

Hoe zit het met de valse berichten dat de Taliban zijn verslagen en nooit meer zullen terugkeren? Een hooggeplaatst lid van de Nationale Veiligheidsraad dacht na over de leugens die door zijn collega's werden verspreid: "Het waren hun verklaringen. Bijvoorbeeld dat de aanvallen [door de Taliban] erger worden: "Dat komt omdat er meer doelen zijn om op te schieten, dus meer aanvallen zijn geen indicator van instabiliteit." Drie maanden later worden de aanvallen nog steeds erger? 'Dat komt omdat de Taliban steeds wanhopiger worden, dus het is eigenlijk een indicator dat we winnen' ... En zo ging het maar door, om twee redenen: om iedereen er goed uit te laten zien en om de indruk te wekken dat de Troepen en middelen zouden effect hebben, hun terugtrekking zou het land verslechteren."

Afghanistan en de leugens in het westen

Dit alles was een publiek geheim in de kantoren en ministeries van defensie van de Europese NAVO-landen. In oktober 2014 gaf de Britse minister van Defensie Michael Fallon toe: "Militaire fouten zijn gemaakt, fouten zijn gemaakt door de politici van die tijd, en dat was 10 of 13 jaar geleden. (...) We zullen in geen geval opnieuw gevechtstroepen naar Afghanistan sturen. "Vier jaar later verplaatste premier Theresa May opnieuw Britse troepen naar Afghanistan en verdubbelde het aantal strijders" om de onstabiele veiligheidssituatie te verbeteren." De Britse media maken zichzelf nu de spreekbuis van het ministerie van Buitenlandse Zaken en bekritiseren Biden voor het nemen van de verkeerde stap op het verkeerde moment; het hoofd van de Britse strijdkrachten, Sir Nick Carter, suggereert dat een nieuwe invasie noodzakelijk kan zijn. Tory-achterbankiers, koloniale nostalgici, handlangers-journalisten en vertrouwelingen van Blair staan ​​in de rij om een ​​permanente Britse aanwezigheid in het door oorlog verscheurde land te eisen.

Schriktactieken

Verbazingwekkend genoeg lijken noch generaal Carter noch zijn plaatsvervangers de omvang te hebben erkend van de crisis waarmee de Amerikaanse oorlogsmachine wordt geconfronteerd, zoals uiteengezet in de Afghanistan Papers. Terwijl de Amerikaanse militaire planners langzaam de realiteit onder ogen zien, volgen hun Britse collega's nog steeds een fantasie van Afghanistan. Sommigen beweren dat de terugtrekking van troepen de veiligheid van Europa in gevaar zal brengen omdat Al-Qaeda zich zal hergroeperen onder het nieuwe islamitische emiraat. Maar zulke voorspellingen zijn onoprecht. De VS en het VK hebben al-Qaeda jarenlang bewapend en ondersteund in Syrië, ook in Bosnië en Libië. Dergelijke schriktactieken werken alleen in een moeras van onwetendheid (lees hier het marx21-artikel: "Wat zijn de oorzaken van islamistisch terrorisme?"). Het lijkt in ieder geval niet tot het Britse publiek te zijn doorgedrongen. De geschiedenis legt soms dringende waarheden op aan een land door feiten aan te tonen of elites aan het licht te brengen. De huidige terugtrekking is waarschijnlijk zo'n moment. Britten die al vijandig staan ​​tegenover de oorlog tegen het terrorisme, zouden nog vastberadener kunnen worden in hun verzet tegen toekomstige militaire veroveringen.

Wat brengt de toekomst?

In navolging van het voorbeeld voor Irak en Syrië hebben de VS aangekondigd dat een permanente speciale militaire eenheid van 2.500 man op een Koeweitse basis zal worden gestationeerd en klaar is om indien nodig naar Afghanistan te vliegen en daar te bombarderen, te doden en te verminken. In de tussentijd bracht een hoge Taliban-delegatie afgelopen juli een bezoek aan China en beloofde dat hun land nooit meer zou worden gebruikt als lanceerplatform voor aanvallen op andere landen. Er waren warme gesprekken met de Chinese minister van Buitenlandse Zaken die naar verluidt handelden en economische betrekkingen.

De concurrentie van de imperialisten: inside

De top herdacht soortgelijke ontmoetingen tussen Afghaanse moedjahedien en westerse leiders in de jaren tachtig: de eerste verscheen in hun Wahhabi-kostuums en met goed getrimde baarden tegen de spectaculaire achtergrond van het Witte Huis of 10 Downing Street. Maar nu de NAVO zich terugtrekt, zijn de belangrijkste spelers China, Rusland, Iran en Pakistan (die ongetwijfeld strategische hulp hebben geleverd aan de Taliban en voor wie dit een grote politiek-militaire triomf is). Geen van hen wil een nieuwe burgeroorlog, in tegenstelling tot de VS en hun bondgenoten na de terugtrekking van de Sovjet-Unie. China's nauwe banden met Teheran en Moskou zouden het in staat kunnen stellen om te onderhandelen over een broze vrede voor de burgers van dit getraumatiseerde land, daarbij geholpen door de aanhoudende Russische invloed in het noorden.

Een onnodige oorlog goedmaken

Er is veel ophef gemaakt over de gemiddelde leeftijd in Afghanistan: 18 jaar, met een bevolking van 40 miljoen. Afzonderlijk genomen zegt dat niets. Maar er is hoop dat de jonge Afghanen na veertig jaar conflict binnen een beter leven zullen zoeken. Voor Afghaanse vrouwen is de strijd nog lang niet gestreden, ook al is er nog maar één vijand over. In Groot-Brittannië en elders moeten degenen die willen blijven vechten hun aandacht richten op de vluchtelingen die binnenkort bij de NAVO zullen aankloppen. Het Westen is hen minstens één toevluchtsoord verschuldigd: een kleine vergoeding voor een onnodige oorlog.

Bron ► https://www.marx21.de/afghanistan-panikmache-im-sumpf-der-unwissenheit/